ปราสาทศีขรภูมิ เป็นสถานที่สำคัญอีกแห่งหนึ่ง เป็นเทวสถานในศาสนาฮินดู ศิลปะขอม สมัยนครวัด อายุราวพุทธศตวรรษที่ 17 ปราสาทศีขรภูมิประกอบไปด้วยปราสาทอิฐจำนวน 5 หลัง ก่อสร้างด้วยหินทราย และศิลาแลง ตั้งอยู่บนฐานศิลาแลง องค์กลางเป็นปราสาทประธาน
ปราสาทศีขรภูมิ ตั้งอยู่ที่บ้านระแงง อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์ เป็นเทวสถานในศาสนาฮินดู ศิลปะขอม สมัยนครวัด อายุราวพุทธศตวรรษที่ 17 ปราสาทศีขรภูมิประกอบไปด้วยปราสาทอิฐจำนวน 5 หลัง ก่อสร้างด้วยหินทราย และศิลาแลง ตั้งอยู่บนฐานศิลาแลง องค์กลางเป็นปราสาทประธาน หันหน้าไปทางทิศตะวันออก ล้อมรอบด้วยปราสาทบริวารที่มุมทั้งสี่ ปราสาททั้งหมดล้อมรอบด้วยคูน้ำ ต่อมาในราวพุทธศตวรรษที่ 22 ได้ถูกปรับเปลี่ยนเป็นพุทธสถานของชุมชนในแถบนี้ ดังปรากฏศิลาจารึกอักษรธรรมอีสาน ภาษาไทย และมีการบูรณะเสริมที่ส่วนยอดปราสาท ตามแบบศิลปะลาว
ปราสาทศีขรภูมิ ประกอบด้วยปราสาทก่ออิฐไม่สอปูน จำนวน 5 หลัง ตั้งอยู่บนฐานศิลาแลงเดียวกัน ขนาดกว้าง 25 เมตร ยาว 26 เมตร และสูง 1.5 เมตร มีคูน้ำขนาด 111x125 เมตร ล้อมรอบทั้ง 4 ด้าน และเว้นเป็นทางเข้าอยู่ทางทิศตะวันออก
แผ่นศิลาทับหลังเหนือกรอบ ประตูปราสาทหลังประธาน สลักเป็นภาพพระศิวนาฏราชสิบกร ทรงฟ้อนรำอยู่เหนือเกียรติมุข ภายใต้วงโค้งของลายท่อนพวงมาลัยสลักเป็นภาพพระคเณศ พระพรหมสี่พักตร์ พระนารายณ์สี่กร และพระนางอุมา บริเวณเชิงเสาประดับผนังที่กรอบประตูด้านหน้า สลักเป็นรูปนางอัปสรยืนถือดอกบัว และรูปทวารบาลยืนกุมกระบอง
จากลักษณะลวดลายสลัก ปรากฏอยู่บนแผ่นศิลาทับหลัง และเสาประดับผนัง ปราสาทศีขรภูมิ คงสร้างขึ้นในราวกลางพุทธศตวรรษที่ 17 เนื่องในศาสนาพราหมณ์ลัทธิไศวนิกาย (บูชาพระศิวะเป็นใหญ่) ต่อมามีการบูรณะส่วนยอดของปราสาทหลังทิศตะวันตกเฉียงใต้ ในราวพุทธศตวรรษที่ 22 สมัยศิลปะล้านช้าง ดังมีจารึกอักษรธรรมปรากฏอยู่ ณ ปราสาทแห่งนี้